Eind maart stond ik op het Leidseplein in Amsterdam met een laptop in mijn handen waarop gruwelijke beelden te zien waren, recentelijk gefilmd in slachthuizen in Nederland, België en Engeland. Ik stond er namens Anonymous for the Voiceless. Wij spraken voor zij die niet kunnen spreken.
Ik denk dat het een week of twee geleden is dat ik het gevoel had dat ik er niet toe deed, of althans, dat ik er niet genoeg toe deed. Het was niet zo zeer onzekerheid over mezelf, maar over wát ik deed. Was dit wel genoeg? Ik bekeek de speech van Gary Yourofsky, een vegan activist uit Amerika. The most important speech you will ever hear. Belangrijk was het.
De speech zette me aan het denken. Ik ben dan nu ruim een jaar veganist, ik inspireer veel mensen om ook zo te eten, maar dat is het dan ook wel. Ik wilde meer betekenen voor deze wereld.
Via Earthling Ed, nog zo’n goede activist, leerde ik meer en meer over dierenactivisme. Ik ontdekte dat er verschillende bewegingen zijn op het gebied van activisme met stuk voor stuk hetzelfde doel: mensen wakkerschudden. Dierenleed en -consumptie stoppen. Anonymous for the Voiceless is zo’n beweging.
Ik moet zeggen: ik vond die maskers behoorlijk intimiderend. Het kwam negatief op me over. Daarbij: mensen vinden het toch vervelend om op straat aangesproken te worden? Niemand zit daarop te wachten. Volgens mij zou het alleen maar averechts werken. Op de website van Anonymous for the Voiceless las ik echter dat zij met hun cubes of truth al ruim 100.000 mensen in 500 steden over de hele wereld veganisme serieus hebben laten nemen. Het had dus wel degelijk effect.
Het idee van een cube of truth is dat je in een vierkantje, een cube dus, gaat staan. De een heeft een beeldscherm vast met nare, maar ware beelden uit de vee-industrie erop, de ander heeft met een bordje met ’truth’ in zijn of haar handen. En allemaal zet je een masker op. Dit masker zorgt ervoor dat voorbijgangers dichtbij durven te komen om de beelden te bekijken. Zou iemand geen masker dragen, dan zou de voorbijganger zich te bekeken voelen. Verder zijn er outreachers. Deze mensen dragen geen masker en knopen een gesprek aan met voorbijgangers die naar de beelden kijken. Zij vragen naar de reactie van de voorbijganger en proberen erachter te komen wat de beweegredenen van die persoon zijn om dierlijke producten te consumeren. Met argumenten proberen zij de voorbijganger de ogen te openen.
Het belangrijke verschil met bijvoorbeeld een goede doelen verkoper is dat de voorbijganger hier op de activisten afstapt. Niet andersom. Dit maakt zo’n gesprek veel gemakkelijker, interessanter en vaak ook leuker.
Zondag liet ik dus die beelden zien in Amsterdam. Ik heb mensen zien schrikken en huilen, omdat ze bewust werden van dat zij de oorzaak zijn van deze slachtpartijen. Dat hun vraag naar dierlijke producten de oorzaak is van mishandeling en slavernij. Ik heb zelfs een melkveehouder horen zeggen dat hij bereid is om over te gaan op planten.
Zondag hebben we met ruim vijftig mensen meer dan 150 mensen veganisme serieus laten nemen. En ik heb het gevoel dat ik er toe doe.
Mijn moeder is bang dat ik zo’n vervelende activist word die altijd haar zin wil doordrammen (love you mom). Ik weet niet of ik nu zo’n activist ben, maar ik weet wel dat ik iets goeds heb gedaan – op een goede manier. Ik heb niemand boos zien worden op het feit dat we deze beelden lieten zien. Maar waarom zou iemand? De enige op wie hij of zij boos zou moeten zijn, is zichzelf.
Lieve mensen, ik zou het te gek vinden om met jullie te praten over dit onderwerp. Hebben jullie vragen of opmerkingen over veganisme, activisme en/of Anonymous for the Voiceless, stuur me dan vooral een berichtje.
Meer weten over Anonymous for the Voiceless, of wil je zelf zo’n cube bijwonen? Ga dan naar www.anonymousforthevoiceless.org.
Aanraders
YouTube:
Earthlings
The most important speech you will ever hear
Netflix:
Cowspiracy: The Sustainability Secret
What The Health
Boeken:
The China Study
How Not To Die