Home Activisme Ik streed 24 uur lang voor dierenrechten en dit is wat er gebeurde

Ik streed 24 uur lang voor dierenrechten en dit is wat er gebeurde

door Miriam Groot

Daar sta ik dan: middenin Berlijn, een masker op mijn gezicht. In mijn handen houd ik een laptop vast waarop de gruwelijke beelden van de slachting van een koe te zien zijn. Naast mij houdt iemand een bordje met ‘truth’ vast. We staan met honderden dierenactivisten in een vierkant, de Cube of Truth, en laten de waarheid zien aan voorbijgangers, maar door de kijkgaatjes van mijn masker zie ik alleen maar mensen wegkijken. Het begint te regenen en ik heb nog welgeteld drieëntwintig uur te gaan.

miriam.jpg

Anonymous for the Voiceless

Ik sta hier namens Anonymous for the Voiceless, een groep activisten die zich over de hele wereld inzet voor dierenrechten. Door het tonen van beelden uit de bio-industrie en het informeren van mensen op straat, hopen zij dat meer mensen de overstap naar een plantaardige leefstijl gaan maken. Ze dragen maskers, net als de anonymous hackers. Niet om anoniem te zijn, maar om aandacht te trekken. Daarbij hebben de activisten de indruk dat voorbijgangers zich minder bekeken voelen als ze naar de beelden kijken. Wordt iemands aandacht getrokken, dan stapt een activist zonder masker, een outreacher, voorzichtig op diegene af. Er wordt een gesprek aangeknoopt, waarbij de activist vragen stelt over de beelden, de voorbijganger informeert en uiteindelijk probeert te overtuigen van het veganisme.

Sinds anderhalf jaar eet en leef ik veganistisch. Voor mijn eigen gezondheid, maar vooral omdat ik het niet eens ben met hoe dieren als slaven worden behandeld. Na een jaar begon ik mij te interesseren in dierenactivisme. Om te kijken wat werkt, probeer ik verschillende vormen van activisme uit. Ik organiseer proeverijen, ik deel foto’s van plantaardig voedsel op Instagram en ik doe dus mee met de Cubes of Truth van Anonymous for the Voiceless.

Vierentwintig uur lang

De Cube of Truth in Berlijn is een speciale. Voor het eerst duurt het protest vierentwintig uur. Meer dan duizend activisten van over de hele wereld zijn naar de Duitse hoofdstad gekomen om het veganisme te promoten. Hoofdorganisator van het evenement is Josi Grothoff. “We staan hier zo lang, omdat de dieren vierentwintig uur lang lijden, elke dag van hun leven. Daarnaast willen we solidair zijn aan alle activisten over de hele wereld, omdat zij vierentwintig uur per dag strijden voor dieren en soms zelfs hun eigen leven op het spel zetten.”

josi.jpg

Josi Grothoff.

Er zijn natuurlijk meer organisaties die zich inzetten voor dieren, maar volgens Josi is Anonymous for the Voiceless het meest succesvol. “We laten dingen zien die je normaal gesproken niet zou zien omdat ze achter gesloten deuren gebeuren. Dit gaat van de geboorte van een dier tot het moment dat het geslacht wordt. Het zijn geen leuke beelden, maar juist daarom is het belangrijk om dit te openbaren. De outreachers leren via workshops hoe zij het meest effectief kunnen communiceren met voorbijgangers. We stellen vragen zodat mensen zelf conclusies kunnen trekken. Ons doel is om elk gesprek te eindigen met een lach.”

 

Enge maskers en bloederige beelden

Tobias Leenaert heeft het niet zo op Anonymous for the Voiceless. In zijn boek How to create a Vegan Wold: A Pragmatic Approach vertelt hij over hoe hij denkt dat dierenactivisme het beste werkt. “Het opentrekken van je mond en het aankaarten van de dingen die met dieren gebeuren, is een zeer dringende en belangrijke zaak. Het is echter de vraag hoe we daar op een zo efficiënt mogelijke manier over gaan spreken. Ik geloof in het uitdelen van lekker, plantaardig voedsel en daarbij informatie te geven. Er zijn veel manieren die minder effectief, of zelfs contraproductief werken. Bij Anonymous for the Voiceless zie ik er hier en daar goede dingen in, maar ik zie ook heel wat zaken die beter kunnen.”

Waar Tobias moeite mee heeft, zijn de beelden die getoond worden. “Wat mij betreft is het oké om video’s te laten zien, maar niet zo gruwelijk als Anonymous for the Voiceless dat doet. Dit zijn beelden die mensen kunnen raken, of zelfs kunnen traumatiseren omdat ze zo bloederig zijn. Je kunt van een heel aantal zaken beelden laten zien, maar ik zie geen toegevoegde waarde van het tonen van de mishandeling of slachting van dieren.”

cubeoftruth

Onder andere deze video van kuikentjes onderweg naar de versnipperaar wordt getoond.

Als het aan hem ligt, zouden ook de Guy Fawkes maskers zouden een upgrade moeten krijgen. “Ik hoor vaak dat mensen ze als eng ervaren. Daarbij is het het symbool voor publieke ongehoorzaamheid. Ik zou de beweging aanraden om minder intimiderende maskers te gebruiken, want ik begrijp dat ze noodzakelijk zijn om aandacht te trekken en zodat het publiek langer naar de beelden kan kijken zonder zich bekeken te voelen.”

 

Goed dat het gebeurt

Omdat ik wil weten hoe de voorbijgangers in Berlijn denken over het protest, trok ik twee meisjes aan hun mouw. Martine en Alexandra, beide twaalf jaar jong, hebben zojuist een gesprek gehad met een outreacher. Op mijn vraag of het een positief gesprek was, knikten ze ja. “Het is goed dat dit gebeurt. De beelden zijn heftig, maar het is belangrijk om te laten zien.” De maskers vonden ze helemaal niet eng. “Die vonden we juist interessant!”

martinealeksandra

Martine en Alexandra in gesprek met een outreacher.

Ook Nicole van eenentwintig voelde geen angst bij het zien van de maskers. “Al vrij snel werd ik aangesproken door een activist die mij vertelde waarvoor ze hier staan. Ik heb de beelden niet bekeken, maar door het gesprek ben ik me wel meer bewust van de dingen die ik eet.”

 

De drieëndertigjarige Francisco uit Argentinië heeft geen gesprek gehad met een outreacher. Zijn dochtertje van vier klampte zich vast aan zijn rechterbeen. “Ze vindt het maar eng. Dat begrijp ik wel. Het zijn veel mensen en ze dragen ook nog eens allemaal zo’n gek masker. Ik weet niet wat hier gaande is, maar wij lopen door.”

Als een zombie, maar voldaan

Het zijn verschillende antwoorden die ik krijg, maar er zijn weinig mensen die zich echt angstig voelen bij het zien van de maskers en de bloederige beelden. De meeste voorbijgangers vinden het zelfs prettig dat de informatie gedeeld wordt. Of ze er wat mee gaan doen, is echter de vraag. De activisten tellen de goed gelukte gesprekken bij elkaar op en noemen dit aantal de mensen ‘die veganisme serieus nemen.’ Inmiddels zie ik steeds meer mensen stoppen voor mijn laptop. Het valt me op dat ze schrikken van wat ze zien, maar ook dat ze worden opgevangen door rondlopende outreachers. Na vierentwintig uur staat de teller op 3594 goede gesprekken. De activisten zijn blij. Blij dat er zoveel mensen zich interesseren in hun levensstijl, maar ook blij dat het ze hun bed bijna mogen opzoeken. Voor het groepsgevoel en om stil te staan bij alle dieren die in de afgelopen vierentwintig uur tot product zijn gemaakt, wordt er nog een stille mars gelopen. Er wordt geknuffeld en gehuild. En ik? Ik loop als een zombie, maar voldaan terug naar mijn hotel. Ik heb het gevoel dat ik goeds heb gedaan voor de wereld. Activisme op straat is iets wat ik zal blijven doen, maar uiteindelijk sta ik toch liever met een spatel in de keuken dan met een laptop op straat.

mars2

Tijdens de mars.

 

Nog een note: ik heb niet de volle 24 uur in de Cube gestaan en heb ervoor gekozen om ‘s nachts rust te nemen (niet dat ik in slaap kwam). Alle respect voor de mensen die dit wel hebben gedaan, die de hele nacht in de regen hebben gestreden.

 

Verder lezen

Laat een reactie achter

Mmmm, deze site gebruikt de beste vegan cookies. Oké, prima! Meer informatie